پرواز گریزی است پنهان. گریز از زمینی که با همه ی بزرگی اش گاه خیلی کوچک می نماید. فرودگاه گلبهار این گریز را امکانپذیر کرده است. با هواپیماهای سبک و امین این فرودگاه می توان به آسمانی آرام پرواز کرد و تمامیت وجود خود را با همه ی توانمندی ها و کاستی هایش، در قطعه ای از آینه ی صاف و بی زنگار این آسمان دید.

«پرواز» این کلمه ی پنج حرفی، آن هم به شکلی متفاوت از پروازهای عمومی، تجربه ای است که هر انسانی مایل است آن را در زندگی اش داشته باشد. گاه حتی خودش را به شکل رویا و آرزو نشان می دهد. تفاوت جایی آغاز می شود که در مسیر آرزوها قدم برداری و رویاها را زندگی کنی. فرودگاه گلبهار در منطقه ای آرام و معتدل، امکان این تجربه را برای کسانی که می خواهند در مسیر رویاهایشان قدم بردارند فراهم نموده است.

در فرودگاه گلبهار_ فرودگاهی که به اندازه ی نامش شاداب است_ هنگامی که در اولین پرواز با هواپیمای دونفره، آسمان را در آغوش گرفتم، آسمان هم به رسم خوش آمدگویی نواری از آفتاب طلایی اش را بر گردنم حلقه زد. با آرامش بی بدیل و وزش بادهایی که نشانه ی موافقت و دوستی بود مرا همراهی کرد که زمین، آن یار دیرینش را به شکل دیگری ببینم.